Με βάση τα ισχύοντα στο ποδόσφαιρο, περιμένουμε τη λήξη της σεζόν για να κάνουμε την αποτίμηση της πορείας μιας ομάδας και τον καταμερισμό των επαίνων ή των επικρίσεων.
Αλήθεια, όμως: Για την φετινή Ομόνοια υπάρχει κανένας λόγος να περιμένουμε; Δεν υπάρχει. Η απώλεια του πρωταθλήματος και του κυπέλλου και η κατά πάσα πιθανότητα κατάκτηση της τέταρτης θέσης που οδηγεί από… σπόντα στην Ευρώπη ή ακόμη και η κατάκτηση της τρίτης θέσης, αποτελούν εξ’ ορισμού αποτυχία.
Ειδικά για το πρωτάθλημα- που είναι ο κύριος στόχος- να αναφέρουμε το εξής: Η αποτυχία δεν είναι επειδή δεν το πήρε αλλά γιατί δεν κατάφερε έστω να το διεκδικήσει με αξιώσεις.
Προσθέστε και την εικόνα της ομάδας. Ανεπαρκής, αν μιλάμε για ομάδα υψηλών στόχων. Τα περί αγωνιστικής αστάθειας δεν ισχύουν. Η εικόνα που βλέπουμε είναι καθαρά αποτέλεσμα αγωνιστικών αδυναμιών, που προέρχονται από τις αστοχίες που έγιναν (για άλλη μια φορά) στο σχεδιασμό.
Λογικά και αυτονόητα, υπήρχαν και υπάρχουν οι προϋποθέσεις και δυνατότητες (μεγάλος σύλλογος, οικονομική υγεία, τεράστια μάζα κόσμου) για μεγαλύτερη σταθερότητα και για τη δημιουργία μιας πολύ πιο ποιοτικής ομάδας, που θα καταφέρει, επιτέλους, να ξαναπάρει πρωτάθλημα και να κάνει μια πιο αξιόλογη διαδρομή στην Ευρώπη.
Όμως ρε διάολε κάθε χρόνο εδώ κατά τις τελευταίες σεζόν συμβαίνει κάτι εξωφρενικό. Κάθε φορά που θα αρχίσει η μεταγραφική περίοδος και η ομάδα -φυσιολογικά- έχει ανάγκη την ποιοτική ενίσχυση όλοι όσοι μετέχουν στον μεταγγραφικό σχεδιασμό και την εκτέλεσή του (δείχνουν να) ενεργούν όχι για να της δώσουν μεγαλύτερη ώθηση, αλλά για να την φρενάρουν. Ειδικά δε κατά τη μεταγραφική περίοδο Ιανουαρίου το φρένο είναι συνεχώς πατημένο.
Η Ομόνοια καταφέρνει τελικά να εμφανιστεί στο πρωτάθλημα με ένα ρόστερ με «τρύπες» μέσω μάλιστα διενέργειας αριθμού μεταγγραφών σε συνθήκες …bad τάιμινγκ (και στις δύο μεταγγραφικές περιόδους).
Η αναφορά σε φρένο έχει την έννοια της μη πραγματοποίησης όλων των αναγκαίων κινήσεων για να καταστεί ο σχεδιασμός αυτός που πρέπει. Η εντύπωση -που είναι και πραγματικότητα- είναι ότι κάτι του λείπει για να ολοκληρωθεί. Κάτι σαν ατέλειωτη οικοδομή. Αυτά ισχύουν το καλοκαίρι. Τον Ιανουάριο δεν αλλάζουν τα πράγματα. Το δυναμικό παραμένει ανεπαρκές. Και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους στόχους που έχουν τεθεί.
Η Ομόνοια έχει να πανηγυρίσει τίτλο πρωταθλήματος από το 2021. Έκτοτε τερμάτισε κατά σειρά 7η, 6η, 3η και φέτος βρίσκεται 4η δύο στροφές πριν το τέλος.
Η μεταγραφική πολιτική και η αποχή από τίτλο πρωταθλήματος είναι εξ’αντικειμένου δυο θέματα που βρίσκονται σε συνάφεια. Οι « πράσινοι» παθαίνουν αλλά –δυστυχώς- δεν μαθαίνουν.
Η λειψή ενίσχυση της ομάδας κάθε καλοκαίρι και χειμώνα δεν αποτελεί το «δάσος» στην Ομόνοια, αλλά ούτε και το «δένδρο». Όμως, αν δεν αλλάξει αυτό το βιολί η πρώτη θέση δεν θα ξαναγίνει ποτέ το ταβάνι της.
Π.Π.