Στο τριφύλλι δεν γίνεται πλέον λόγος ούτε για το κύπελλο. Το πρωτάθλημα αποδείχτηκε εδώ και καιρό άπιαστο όνειρο και ευτυχώς για την Ομόνοια η τέταρτη θέση, συγκυριών ένεκα, της δίνει την ευκαιρία να βγει στην Ευρώπη.
Ομολογουμένως δύσκολη η χθεσινή βραδιά αλλά και η σημερινή ημέρα για τους Ομονοιάτες που ακόμη προσπαθούν να καταλάβουν το πώς είναι δυνατό να παίξει τόσο άσχημα η ομάδα τους σε ένα τόσο κρίσιμο ματς. Κάτι που γίνεται για πολλοστή φορά. Θυμηθείτε απλώς τον περσινό τελικό κυπέλλου. Αγώνα στο ΓΣΠ, μπροστά στον κόσμο της, που έχασε από τα αποδυτήρια. Η χθεσινή ήταν μια νέα αυτοχειρία.
Ναι, ήταν δύσκολη η χθεσινή βραδιά. Όπως δύσκολη ήταν και ολόκληρη η χρονιά. Και κυρίως κακή. Ανεξαρτήτως του αν χθες υπήρξε διαφορετικό αποτέλεσμα. Αν…
Όταν σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι δεν μπορείς να εκμεταλλευτείς την αριθμητική σου υπεροχή – άσε που έδινες την εντύπωση σε κάποιες στιγμές ότι εσύ ήσουν η ομάδα υστερούσες αριθμητικά- αδυνατώντας για πολλοστή φορά να κυριαρχήσεις στο γήπεδο, τότε δεν είσαι ομάδα για μεγάλα πράγματα. Και κουβαλάς το σημαντικό βάρος της απώλειας των στόχων. Και φυσικά το βάρος της ευθύνης.
Η ευκαιρία να βελτιωθεί η εικόνα και η ψυχολογία του κόσμου που αναθάρρησε μετά την μεγάλη εμφάνιση και νίκη επί της «Πάφος FC» πετάχτηκε χθες στα σκουπίδια, με την ψυχολογία της πράσινης οικογένειας να διαταράσσεται και να «επιστρέφει» σχεδόν καταρρακωμένη, στα επίπεδα των μεγάλων απωλειών μιας αγωνιστικής σεζόν, στην οποία διαπράχθηκαν ακατανόητα και αυτοκτονικά λάθη.
Δυστυχώς για το μέγα πράσινο λαό η συγκεκριμένη χρονιά ουσιαστικά χθες ολοκλήρωσε τον καταστροφικό κύκλο της, αφήνοντας πίσω της «στάχτες και αποκαΐδια».
ΥΓ. Οι δηλώσεις του Γιάννη Αναστασίου μετά το ματς; Απλώς… ασχολίαστες.
Π.Π.