Τέταρτη θέση, 26 αγώνες, 16 νίκες, 4 ισοπαλίες 6 ήττες, 53-26 γκολ, 52 βαθμοί. Με αυτό το βαθμολογικό status, μπαίνει στα play-offs η Ομόνοια. Αυτό δεν αντικατοπτρίζει τη δυναμική της ως ομάδα, ωστόσο η συνολική της εικόνα στην κούρσα των 26 αγωνιστικών λέει 100% την αλήθεια.
Για τέταρτη σερί χρονιά, το «τριφύλλι» δεν βγάζει την εμπιστοσύνη σε κανέναν ότι μπορεί να επαναλάβει την επιτυχία της σεζόν 2020-21.
Η 3η θέση δεν θα χρυσώσει το χάπι και δεν θα αναγνωριστεί ως επιτυχία. Στόχος ήταν το νταμπλ και εφόσον δεν κατακτηθεί τίτλος, δεν υπάρχει καν θέμα συζήτησης, ενώ η λεγόμενη «μικρή» κούπα δεν αρκεί για να ικανοποιήσει πλήρως τον κόσμο της.
Εννοείται ότι η πρόκριση στη League Phase Conference League είναι ένα σημαντικό γεγονός.
Δεν οριοθετούμε εμείς τους στόχους. Ούτε είμαστε εμείς που τοποθετούμε τον πήχη, αλλά η ιστορία και οι εκάστοτε πρωταγωνιστές της ομάδας.
Η Ομόνοια άρχισε τη χρονιά με τον Βάλντας Νταμπράουσκας και συνεχίζει με τον Γιάννη Αναστασίου. Ο Λιθουανός κάθισε για τελευταία φορά στο πάγκο στο Ευρωπαϊκό εντός έδρας ματς με τη Λέγκια που έγινε στις 28.11.24 (ήττα με 3-0). Ο Ελλαδίτης ντεμπούταρε κατά τη δωδέκατη αγωνιστική στο εκτός έδρας ματς με την Πάφος FC στις 2.12.24 με την Ομόνοια να κερδίζει με 1-0.
Κανείς από τους δυο δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα σε θετική πορεία. Όπως ισχύει σε όλον τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, αμφότεροι έγιναν δέκτες έντονης κριτικής. Ο μεν πρώτος κατηγορήθηκε για την αμυντική αφέλεια που παρουσίαζε η ομάδα και την κακή διαχείριση υλικού, ενώ ο δεύτερος για το φοβικό ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα και –επίσης- την κακή διαχείριση του υλικού. Του καταλογίζεται ακόμη η ύπαρξη μη ικανοποιητικού βαθμού επικοινωνίας με τους παίκτες, κάτι που αν όντως ισχύει, έχει αντίκτυπο στην πνευματική προετοιμασία της ομάδας.
Είναι πάντως γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις η κριτική κατά των δυο τεχνικών άγγιξε τα όρια της γραφικότητας.
Η αστάθεια και οι χαμένοι βαθμοί στα μη ντέρμπι
Η Ομόνοια της regular season έκανε δυο πράγματα. Από τη μία επιβεβαίωνε συχνά την αγωνιστική της αστάθεια στην κούρσα του πρωταθλήματος, αφού εκ των πραγμάτων, δεν ήξερες τι να περιμένεις από το συγκρότημα του Γιάννη Αναστασίου (κυρίως). Σε εξέπληττε σε μόνιμη βάση.
Κερδίζει την Πάφος FC στην Πάφο με 1-0 και την επόμενη αγωνιστική, προηγηθείσα του ΑΠΟΕΛ με 2-0 μέχρι το 16’… πετώντας, στη συνέχεια… εξαφανίζεται από το γήπεδο και ισοφαρίζεται.
Κερδίζει την ΑΕΚ στη Λάρνακα (3-0) και χάνει τη επόμενη αγωνιστική από την Ανόρθωση στο ΓΣΠ με 2-0.
Και εσχάτως, κερδίζει την Πάφος FC στο ΓΣΠ με ανατροπή (2-1) αλλά την επόμενη και τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου αιφνιδιάζει ξανά. Ωσεί παρούσα στο γήπεδο, χάνει από το ΑΠΟΕΛ (2-1).
Από την άλλη, έχανε συνεχώς βαθμούς από αντίπαλους, θεωρητικά ασθενέστερους. Οι «πράσινοι» εμφάνιζαν δυσκολίες απέναντι σε μικρομεσαίους αντιπάλους, ενώ στα ντέρμπι είχαν στις περισσότερες περιπτώσεις το πάνω χέρι. Αυτό, οφειλόταν στον τρόπο παιχνιδιού του Ελλαδίτη τεχνικού, με τους παίκτες να νιώθουν πιο… άνετα όταν περίμεναν να χτυπήσουν στην κόντρα, παρά όταν έπρεπε να διασπάσουν κλειστές άμυνες.
Η Ομόνοια έχασε δυο φορές από την Ανόρθωση (1-0, 2-0), μια φορά από την ΕΝΠ (εντός) με 1-0, μια φορά από τον Εθνικό με 1-0 και ήλθε ισόπαλη (1-1) με την Ομόνοια 29 (εντός). Όλα αυτά σημαίνουν… 14 βαθμοί χαμένοι.
Τα λάθη των προπονητών αποτελούν την μια πτυχή. Όμως τα χαρακτηριστικά της αστάθειας και της αρνητικής παρουσίας με πιο αδύνατους αντίπαλους οφείλονται σε ελλείμματα προσωπικότητας και ποιότητας.
Όσο γεμάτο κι αν φαντάζει το ρόστερ, υπάρχουν δομικά προβλήματα που δεν διορθώθηκαν ούτε στα μέσα της σεζόν. Και στο τέλος, η ομάδα το πλήρωσε.
Όπως για παράδειγμα η παρουσία ενός ή δυο σύγχρονων ταχυδυναμικών χαφ με ποιότητα και προσωπικότητα που θα έλυναν προβλήματα στον άξονα.
Κλείνουμε με το αυτονόητο. Αν τη νέα χρονιά η Ομόνοια δεν διαμορφώσει ένα ρόστερ ισχυρότερο, με υψηλά επίπεδα πληρότητας- ψηλότερα από τα φετινά – η γεύση θα είναι ξανά η ίδια.
Π.Π.