Ουσιαστική, θελκτική, αήττητη. Η φετινή Παρί Σεν Ζερμέν σε τρεις λέξεις. Στο πρώτο μισό της σεζόν οι μόνιμοι πρωταθλητές Γαλλίας αγνοούν τι πάει να πει ήττα, οδεύουν προς ακόμη μία άνετη κατάκτηση της Ligue 1, μα πάνω από όλα γίνονται η ομάδα που δεν έγιναν ποτέ με τα «αστέρια» του πρόσφατου παρελθόντος.
Ένα σίριαλ τουλάχιστον δύο χρόνων ολοκληρώθηκε το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο Κιλιάν Εμπαπέ ανακοινώθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης με τελετή αλά… Κριστιάνο Ρονάλντο στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Όλοι είχαν στραμμένα τα βλέμματα πάνω τους σε ένα κομβικό σημείο αναφοράς για το μέλλον του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αφού ο τρίτος καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο φορούσε τη φανέλα του κορυφαίου συλλόγου στην ιστορία του αθλήματος.
Μαζί με τη μεγάλη πόρτα που άνοιγε για τη «Βασίλισσα» και τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή, άνοιγε και μία άλλη στο Παρίσι. Πολύ πιο μικρή και με θέα το άγνωστο. Με την αποχώρηση του Εμπαπέ έκλεινε ένας ανεπιτυχής κύκλος για την Παρί Σεν Ζερμέν. Περίοδος βαθιάς εσωστρέφειας στην οποία έπεσε μόνη της ή μάλλον την έριξε η διοίκηση των Αράβων όταν έφερνε τον Νεϊμάρ και τον Μέσι, δίπλα στον επόμενο νούμερο ένα. Ναι μεν δημιούργησαν μία από τις καλύτερες επιθετικές τριπλέτες ever, έκαναν δε έναν αγωνιστικό σχεδιασμό… στο πόδι. Διότι όταν έχεις αμύθητα πλούτη, μπορείς πολύ εύκολα να εκμεταλλευθείς τις συγκυρίες και να προγραμματίσεις την απόκτηση του GOAT.
Το brand name του Μέσι σε σύγκριση με αυτό της Παρί έμοιαζε με γίγαντα μπροστά σε μυρμήγκι. Καμία ομάδα πέρα από τη Μπαρτσελόνα με την οποία «μεγάλωσαν» μαζί και την Αργεντινή φυσικά δεν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος του. Έτσι λοιπόν όταν ο Λέο πήγε στο «Παρκ ντε Πρενς» και είχε παρέα τον Νεϊμάρ και τον Εμπαπέ για τους φίλους της ομάδας, τη διοίκηση και τον κόσμο γύρω από το σύλλογο υπήρχε μόνο ένα πράγμα στο νου. Το αποτέλεσμα! Νίκες, κούπες, Champions League, αυτοκρατορία.
Απαράβατοι νόμοι του ποδοσφαίρου καταπατήθηκαν. Οποιοσδήποτε προπονητής είχε αυτό το υλικό το πιο εύκολο που θα μπορούσε να κάνει για να μην του προσάψει κανείς οτιδήποτε θα ήταν η τακτική «η μπάλα μπροστά στους τρεις και όλα θα γίνουν». Λάθος. Μεγάλο και ολέθριο. Η προδιάθεση τουλάχιστον υπήρχε. Η έλλειψη χημείας, συνοχής και ισορροπίας στο σύνολο έκαναν δεδομένα την εμφάνισή τους με αρνητικό τρόπο στον αγωνιστικό χώρο. Όταν η μπάλα έκαιγε, άπαντες καιγόντουσαν μαζί της. Όπως και έγινε τελικά, διότι η Παρί δεν κατάφερε ποτέ να εκπληρώσει τον απόλυτο στόχο του Champions League. Κανένα πρωτάθλημα, κανένα κύπελλο δεν μετρίαζε την απογοήτευση για την αποτυχία εκεί.
Ο Λουίς Ενρίκε έζησε από μέσα την κατάσταση. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε. Είχε την εμπειρία από τη Μπαρτσελόνα να διαχειριστεί προσωπικότητες και ο Εμπαπέ ήταν μία υπόθεση ιντριγκαδόρικη, δεδομένου του μεγέθους του συλλόγου και του ίδιου. Ο 25χρονος είχε στην κατοχή του ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και την ταμπέλα του «επόμενου κορυφαίου». Υπενθυμίζουμε τα πρωταθλήματα Γαλλίας δεν έκαναν τίποτα. Σταδιακά λοιπόν ο Ισπανός προπονητής έκανε μικρές ριζοσπαστικές κινήσεις για να συνηθίσει ο «οργανισμός». Αλλαγές του Εμπαπέ ακόμη και στο ημίχρονο, εκτός αποστολής, δηλώσεις υποβάθμισης της αγωνστικής συνεισφοράς του. Ο Ενρίκε το διαχειρίστηκε εξαιρετικά. Γνώριζε ότι ο «απογαλακτισμός» είναι ψυχοφθόρος, θα ήταν όμως ευεργετικός. Για πρώτη φορά επί εποχής Νασέρ Αλ – Κελαϊφί, η Παρί λειτουργούσε με «πρωτόκολλο» και αυτό συνεχίστηκε στη μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού.
Το ρόστερ αποσυμφορήθηκε. Ντεμπέλε πρωτίστως, Φαμπιάν Ρουίθ και Κανγκ Ιν – Λι, παίκτες με εξαιρετικό potential απέκτησαν το «χώρο» που χρειάζονταν για να δείξουν τις ικανότητες τους. Έγιναν ορθολογικές προσθήκες τύπου Γκονσάλο Ράμος και Κολό Μουανί, αλλά και επενδύσεις όπως ο Ζοάο Νέβες, ο Ντεζιρέ Ντουέ και ο Γουίλιαν Πάτσο. Εκείνος όμως που ευνοήθηκε περισσότερο ήταν ο Μπράντλεϊ Μπαρκολά.
Στην σκιά του Εμπαπέ περιορίστηκε αρκετά την περασμένη σεζόν. Φέτος πήρε φανέλα βασικού, είναι δεύτερος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 10 τέρματα και έχει σβήσει ήδη από τις μνήμες των οπαδών της Παρί τον νυν αστέρα της Ρεάλ Μαδρίτης. Το παράδειγμα του συνοδεύει η απόδοση των υπόλοιπων. Ο Ντεμπελέ έχει αναγεννηθεί, ο Ντοναρούμα επιτέλους εξελίσσεται σε σοβαρό κίπερ και δικαιώνει τις προσδοκίες, ο Πάτσο γίνεται top – class στόπερ και η φαντεζί νεανική τρίαδα του κέντρου με Εμερί – Νέβες – Βιτίνια κινεί τα νήματα. Όλα λειτουργούν αρμονικά.
Η νίκη επί της Μονακό στο κλείσιμο του 2024 επιβεβαίωσε ότι στη Γαλλία εξακολουθεί να μην έχει αντίπαλο. Το μεγάλο απωθημένο είναι η πορεία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και με την παρούσα ομάδα είτε σε ένα είτε σε δύο είτε σε σύντομο χρονικό διάστημα θα καταφέρει να εκπληρώσει το όνειρο όλων στη γαλλική πρωτεύουσα.
ΣΠΟΡ FM 94.6
