Το ότι το κυπριακό ποδόσφαιρο ταλαιπωρείται από ένα σωρό προβλήματα δεν είναι φρέσκο… φρούτο. Άλλωστε, οι πλείστες παθήσεις του αθλήματος είναι χρόνιες και παρότι όλοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι τις γνωρίζουν δεν κάνουν το παραμικρό για να τις γιατρέψουν. Μπορεί να λένε πολλά, όμως υστερούν σε πράξεις.
Το χειρότερο είναι ότι πολλοί παράγοντες δεν ασχολούνται με την ουσία των σοβαρών προβλημάτων του ποδοσφαίρου και θέτουν ως… κύρια πηγή των κακών τον αριθμό των ομάδων. Το γεγονός ότι το θέμα βρίσκεται μονίμως στο προσκήνιο δεν είναι τυχαίο και εξ όσων μαθαίνουμε επανήλθε εκ νέου. Έλεος, κύριοι, μας έχετε ζαλίσει τον… έρωτα με το συγκεκριμένο θέμα!
Γίνεται, λοιπόν, προσπάθεια για να διατηρηθούν οι 14 ομάδες στην επόμενη περίοδο, με διαβάθμιση μόνο δύο αντί τεσσάρων που προβλέπει η Προκήρυξη. Άλλο ανέκδοτο και τούτο… Ανέκαθεν η Προκήρυξη του πρωταθλήματος ήταν σαν Ευαγγέλιο για όλους. Τα τελευταία χρόνια την έκαναν «γιογιό» και την παίζουν ανάλογα με τα συμφέροντα των ομάδων. Για το τρέχων πρωτάθλημα ο λόγος που συζητείται η διατήρηση των 14 ομάδων είναι οι επιπτώσεις της πανδημίας του κορονοϊού.
Δεν λέω, οι καταστάσεις είναι πρωτόγνωρες για όλους, όμως ξενίζει το γεγονός ότι κάθε χρόνο οι παράγοντες βρίσκουν ένα «σοβαρό» λόγο για να αλλάξουν την Προκήρυξη, κυρίως για τη διαβάθμιση. Η πλάκα είναι ότι τα καταφέρνουν και στο τέλος είναι όλοι μεσ’ την τρελή χαρά.
Αλήθεια, δεν αντιλαμβάνονται πως με αυτές τις ενέργειες πλήττουν το κύρος του πρωταθλήματος και κατ’ επέκταση του ποδοσφαίρου; Διότι όταν αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο τα δεδομένα με τα οποία διεξάγεται ένα πρωτάθλημα μόνο σοβαρότητα δεν εκπέμπει…
Κλείνοντας θα επισημάνω απλώς το μόνο που χρειάζεται να αλλάξει είναι τα μυαλά κάποιων παραγόντων. Ίσως έτσι αντιληφθούν πως ο αριθμός των ομάδων που παίζουν στην Α’ Κατηγορία δεν είναι πανάκια για τα προβλήματα του ποδοσφαίρου και διαφοροποιήσουν την προσέγγιση τους…
Γιώργος Χατζηαντώνης