Η βία στα γήπεδα παραμένει σταθερά στο προσκήνιο και οι αρμόδιοι… τρέχουν και δεν φτάνουν, καθότι είναι προφανές πως δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Αποτελεσματικά, εννοείται και όχι με ευχολόγια και μέτρα που εξαγγέλλονται και δεν μπορούν να εφαρμοστούν για πολλούς και διάφορους λόγους.
Το σκηνικό που δημιουργείται κάθε φορά μετά από σοβαρά επεισόδια παραπέμπει σε άναρχη ορχήστρα, όπου ο καθένας παίζει το… βιολί του με αποτέλεσμα να είναι μια αποκρουστική ηχορύπανση, αντί μελωδία.
Η ΚΟΠ λέει το δικό της τροπάρι, το Υπουργείο Δικαιοσύνης και η Αστυνομία εκπέμπουν σε εκ διαμέτρου αντίθετη συχνότητα και ως φυσικό επακόλουθο δεν βγάζουν άκρη. Κάτι τέτοια βλέπουν οι χούλιγκαν και στήνουν τρικούβερτα γλέντια στην πλάτη όλων μας. Διότι αντιλαμβάνονται πως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει πραγματική βούληση να τα βάλει με λόγου τους και να τους κόψει τον βήχα.
Τουναντίον, έγνοια των τάχατες κοπτόμενων για το καλο του ποδοσφαίρου και της κοινωνίας είναι να κερδίσουν τις εντυπώσεις στα μάτια του κόσμου μέσα από κούφια λόγια, χωρίς λάδι και ξύδι. Μια άνοστη σαλάτα, που δυστυχώς μας την ταΐζουν καθημερινά…
Δεν χρειάζονται… μαντικές ικανότητες για να διαπιστώσει οποιοσδήποτε υγιώς σκεπτόμενος την απουσία ειλικρινούς διάθεσης να συνεργαστούν και να χαράξουν κοινή πορεία πλεύσης για να αντιμετωπίσουν τη μάστιγα που ταλαιπωρεί όχι μόνον αυτούς αλλά και όλους όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Είναι εξώφθαλμη, αγαπητοί, σε σημείο που… βγάζει μάτια.
Πάντως, ο απλός φίλαθλος τους πήρε πρέφα και γελά με το χάλι τους. Πλην όμως έτσι δεν γίνεται δουλειά για να αντιμετωπιστεί η βία σωστά και αποτελεσματικά.
Γιώργος Χατζηαντώνης
