Η είδηση περί αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος της Ομόνοιας για το Μακάρειο προσωπικά με ξενίζει. Και δεν το λέω ελαφρά τη καρδία, αλλά έχοντας στο βάθος του μυαλού μου τη φαρσοκωμωδία που «παίχτηκε» το 2019, όταν η διοίκηση του ποδοσφαιρικού τμήματος αποτάθηκε στον ΚΟΑ με αίτημα για παραχώρηση του σταδίου με στόχο την κατεδάφιση του και την ανέγερση σύγχρονου ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Υπενθυμίζω πως τότε ο ΚΟΑ, μετά από ανεξήγητη κωλυσιεργία, απάντησε αρνητικά στην Ομόνοια και μπήκε τελεία στο συγκεκριμένο θέμα. Προς τι, λοιπόν, η επαναφορά του στο προσκήνιο;
Λογικά ομιλούντες ο Σταύρος Παπασταύρου θα έπρεπε να μάθει από το συγκεκριμένο πάθημα, ασχέτως εάν δεν είχε οποιαδήποτε ευθύνη για το ναυάγιο του πλάνου του. Και επειδή τυγχάνει σοβαρός και έξυπνος άνθρωπος, εξ ου και είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας, θα έπρεπε να ακούει ΚΟΑ και να το βάζει στα πόδια…
Τι τα θέλετε, κύριε Παπασταύρου, τα μπλεξίματα με τον χελωνοκίνητο κρατικό μηχανισμό; Ποιος ο λόγος να αρχίσετε πάλι τα «σούξου μούξου» με τους καρεκλοκένταυρους των ημικρατικών Οργανισμών, τα Υπουργεία, την Κυβέρνηση και τους λοιπούς παρατρεχάμενους;
Οι Αμερικάνοι σε τέτοιες περιπτώσεις λένε «it is a waste of time». Σε μετάφραση χάσιμο χρόνου… Άπαξ και μπει ο πρόεδρος σε αυτό το λούκι όχι σε πέντε χρόνια, που έθεσε ως όριο, αλλά ούτε στον 22ο αιώνα δεν θα φτιάξει δικό της γήπεδο η Ομόνοια. Μόνο εάν προχωρήσει από μόνος του και βρει δυνατούς «συμπαίκτες» θα κάνει πραγματικότητα το όραμά του.
Γιώργος Χατζηαντώνης
