Μια φορά κι έναν καιρό ο ρόλος των οπαδών ήταν καταλυτικός στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Η «καυτή κερκίδα» έδινε το κάτι… παραπάνω στη γηπεδούχο ομάδα και η έδρα αποτελούσε εκ προοιμίου πλεονέκτημα. Αυτό ίσχυε την εποχή του ρομαντισμού, όταν οι ποδοσφαιριστές αγωνίζονταν για τη φανέλα και το έμβλημα στο στήθος, έχοντας επίγνωση των συνεπειών της αποτυχίας. Στη μικρή Κύπρο, μάλιστα, το φαινόμενο ήταν πιο έντονο επειδή μετά από κάθε αγώνα η πλειοψηφία των παικτών, που ήταν γηγενείς, είχαν να αντιμετωπίσουν την «καζούρα» επί καθημερινής βάσης. Στη δουλειά, στην καφετέρια, στην ταβέρνα, στο σουπερμάρκετ, στο βενζινάδικο και όπου αλλού πήγαιναν.
Εδώ και πολλά χρόνια το συγκεκριμένο στοιχείο έχει εκλείψει, αφού το ποδόσφαιρο είναι πλέον απόλυτα επαγγελματικό, με τους κοινοτικούς και ξένους να κατακλύζουν τις ομάδες σε όλες τις χώρες. Οι ποδοσφαιριστές μπαίνουν πλέον στο γήπεδο για να κάνουν τη δουλειά τους και ποσώς τους ενδιαφέρει εάν η ατμόσφαιρα είναι «εχθρική». Εάν πάλι είναι «φιλική» τους δίνει απλώς ένα ψυχολογικό αβαντάζ, χωρίς να επηρεάζει αρνητικά τους αντίπαλους. Φροντίζουν γι’ αυτό οι ειδικοί, με τις ομάδες να διαθέτουν ακόμα και ψυχολόγους για να διασφαλίζουν πως οι παίκτες παραμένουν αφοσιωμένοι στη δουλειά τους.
Η σύγχρονη πραγματικότητα φάνηκε στην πράξη το βράδυ της Πέμπτης. «Καμίνι» το ΓΣΠ με 16.000 φιλάθλους, όμως η Γάνδη μπήκε στους ομίλους επειδή είναι καλύτερη ομάδα από το ΑΠΟΕΛ. Την ίδια ώρα, ο Άρης έκανε σόου μπροστά σε 2.500 θεατές με αντίπαλο τη Σλόβαν Μπρατισλάβας γιατί έπαιξε… μπαλάρα!
Γιώργος Χατζηαντώνης
