Είναι ανεξήγητη, παράλογη, αδικαιολόγητη, αλλά και αστεία η μη συμπερίληψη του Φαμπιάνο στους υποψήφιους τερματοφύλακες για την κορυφαία ενδεκάδα του πρωταθλήματος. Κάτι που επισημάναμε σε σχετικό άρθρο (Δες Εδώ) και συνεπώς δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια.
Υπάρχουν, όμως, σημεία άξια αναφοράς όσον αφορά στην αξιολόγηση κάθε ποδοσφαιριστή όταν πρόκειται να αναδειχθούν κορυφαίοι και καλύτερες ενδεκάδες. Με πρώτο και κύριο την όλη παρουσία του στους αγώνες και την συνολική του προσφορά προς στην ομάδα.
Στην προκειμένη περίπτωση ο Φαμπιάνο είναι κατά κανόνα εκ των πρωταγωνιστών στα παιχνίδια της Ομόνοιας και ένας τερματοφύλακας ικανός να καθορίσει το αποτέλεσμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Βραζιλιάνος έπαιζε «μόνος εναντίον όλων των αντιπάλων» και βγήκε νικητής. Άπαξ, δηλαδή και κατεβάσει τα… ρολά ούτε με αίτηση δεν δέχεται τέρμα!
Και ερωτώ τους ποδοσφαιριστές των ομάδων Α’ Κατηγορίας που ψήφισαν τους υποψήφιους για την καλύτερη ενδεκάδα: Πόσοι άλλοι τερματοφύλακες έχουν την ικανότητα να γέρνουν την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας τους με καίριες αποκρούσεις; Και να το κάνουν με συνέπεια και όχι μια φορά κάθε τόσο…
Δεν περιμένω απάντηση, όμως όσο και να το ψάξουν δεν πρόκειται να βρουν παρόμοιο φαινόμενο. Για την ακρίβεια όταν μιλάμε για κορυφαίους τερματοφύλακες πρέπει να ξεκινούμε από τον Φαμπιάνο και μετά να μπαίνουν στη σειρά οι υπόλοιποι. Διότι, κυρίες και κύριοι, υπάρχει διαφορά κλάσης η οποία φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Αυτά και βάζω τελεία στο θέμα.
Γιώργος Χατζηαντώνης
